झापाको धानखेतमा फुलेको प्रेम|
# झापाको रमाइलो बस्तीमा प्रेमको सुरुवात :
झापा, नेपालको पूर्वी तराईको एउटा रमणीय सहर, जहाँ हरियाली धानखेतहरू र हलचल भरेका बजारहरूले जीवनलाई रंगीन बनाउँछन्। यहाँको हावा पानीले मानिसको मनमा शीतलता भर्छ, र गाउँले समुदायको न्यानोपनले हरेक कथालाई विशेष आकर्स बनाउँछ। यहीँ बस्तीमा बस्थे अभिनाश र राधिका—दुई युवा मनहरू, जसको प्रेमले उनीहरूको संसारलाई उज्यालो बनाएको थियो।
अभिनाश, एउटा सपनालु र दयालु केटा, जो सधैं ठूलो सोच राख्थे। उनको मुस्कानमा एउटा जादु थियो, जसले जो कोहीलाई पनि आफूतिर आकर्स गर्न सक्थ्यो। उनी झापाको एउटा सानो पसलमा बुवालाई सघाउँथे, तर उनको मन सधैं कतै उडिरहन्थ्यो—कुनै कविता लेख्ने सपना बोकेर, वा गाउँको शान्त धानखेतमा बसेर जीवनको अर्थ खोज्दै। र राधिका, एउटी तेजस्वी तर कोमल स्वभावकी युवती, जो आफ्नो हाँसो र बुद्धिमत्ताले सबैको मन जित्थिन्। उनी कलेज पढ्थिन् र गाउँका साना नानीहरूलाई पढाउन मन पराउँथिन्। उनको आँखामा एउटा चमक थियो, जुन अभिनाशले पहिलो नजरमै देखेका थिए।
उनीहरूको पहिलो भेट बजारको एउटा चिया पसलमा भएको थियो। राधिका आफ्ना साथीहरू आस्मिता र झरनासँग चिया पिउन बसेकी थिइन्, र अभिनाश आफ्ना साथीहरू कैलाश, हरि र सरोजसँग गफिँदै थिए। एउटा संयोगले राधिकाको हातबाट किताब खस्यो, र अभिनाशले त्यसलाई टिपेर फर्काइदिए। "धन्यवाद," राधिकाले मुस्कुराउँदै भनिन्, र त्यही मुस्कानले अभिनाशको मनमा आनौठो ठाउँ बनायो। त्यसपछि उनीहरूको भेटघाट बाक्लियो—कहिले बजारको कुनामा, कहिले धानखेतको छेउमा। उनीहरूको प्रेम गोप्य थियो, तर ती चोरिएका नजर र फुसफुसमा बोलेका वाचाहरूले उनीहरूको संसारलाई पूर्ण बनाउँथे।
"म तिमीलाई सधैं साथ दिन्छु, राधिका," अभिनाशले एक साँझ धानखेतको डिलमा बसेर भनेका थिए। सूर्य डुब्दै थियो, र सुनौलो प्रकाशले उनीहरूको अनुहार उज्यालो बनाउँथ्यो। "हाम्रो प्रेम कसैले छेक्न सक्दैन," राधिकाले उनको हात समातेर जवाफ दिइन्। उनीहरूको यो गोप्य प्रेमले उनीहरूलाई बलियो बनाउँथ्यो, तर यो सुखको समय धेरै टिक्नेवाला चाहि थिएन।
राधिकाको दाइ, प्रकाश, उनको परिवारको संरक्षक थिए। उनी राधिकालाई धेरै माया गर्थे, तर उनको माया अलि बढी कडा र नियन्त्रणकारी थियो। प्रकाशको सपना ठूलो थियो—उनले विदेशमा पढ्ने र परिवारको भविष्य उज्ज्वल बनाउने योजना बनाएका थिए। तर उनको यो कडा स्वभाव राधिकाको सानो संसारमा बाधक बन्यो। एक दिन, संयोगवश, प्रकाशले राधिकाको फोनमा अभिनाशको म्यासेज देखे। "राधिका, यो को हो?" उनले रिसले गर्जिंदै सोधे। राधिकाले डराउँदै जवाफ फर्काउन खोजिन्, तर उनको डरले प्रकाशको शंका झन् बढायो।
त्यसपछि गीताको प्रवेश भयो। गीता, राधिकाको मिल्ने साथी, तर गोप्य रूपमा प्रकाशकी प्रेमिका। गीताले राधिकालाई माया गर्थिन्, तर उनको मनमा प्रकाशप्रतिको प्रेम र साथीप्रतिको कर्तव्यबीच द्वन्द्व चलिरहन्थ्यो। उनले प्रकाशलाई अभिनाश र राधिकाको प्रेमको बारेमा बताइदिइन्—सायद प्रकाशको विश्वास जित्न, वा उनको रिसबाट राधिकालाई जोगाउन। तर उनको यो कदमले सबै कुरा उल्टायो। प्रकाशले राधिकाको फोन खोसे, उनलाई अभिनाशसँग भेट्न रोक लगाए, र कलेज आउजाउ पनि आफैं गराउन थाले। राधिकाको सानो संसार अब एउटा बन्द कोठा जस्तै बन्यो।
# प्रेमको बाधा र साथीहरूको साथ :
राधिकाको जीवनमा अचानक आएको यो तुफानले उनको मनलाई भारी बनायो। उनी अभिनाशलाई भेट्न नपाउँदा हरेक दिन उनको मुटु कस्सिन्थ्यो। अभिनाश पनि कम पीडामा थिएनन्। उनले राधिकालाई बजारको कुनामा, वा धानखेतको बाटोमा पर्खिरहन्थे, तर हरेक पटक उनको आशा निराशामा बदलिन्थ्यो। प्रकाशको कडा निगरानीले उनीहरूको प्रेमको सानो संसारलाई टुक्राटुक्रा पारिदिएको जस्तो लाग्थ्यो। तर अभिनाशले हार मानेनन्, र उनको यो जिदमा साथ दिए उनका साथीहरू—कैलाश, हरि र सरोजले।
एक साँझ, झापाको एउटा सानो चिया पसलमा चारै जना भेला भए। चियाको तातो भाफसँगै उनीहरूको कुराकानी पनि तात्न थाल्यो। "हामीले राधिकासम्म कुनै न कुनै तरिकाले खबर पुर्याउनुपर्छ," कैलाशले जोशिलो स्वरमा भन्यो। हरिले थप्यो, "हो, तर प्रकाशको आँखा छल्न तेति सजिलो भने छैन। हामीले कुनै चालाकी गर्नुपर्छ।" सरोजले मुस्कुराउँदै एउटा उपाय सुझाए, "राधिकाको साथी आस्मिता र झरनालाई प्रयोग गर्न सकिन्छ। उनीहरूले अभिनाशको चिठी राधिकासम्म पुर्याउन सक्छन्।" यो योजना सबैलाई मन पर्यो, र अभिनाशले त्यही रात एउटा सानो चिठी लेखे—"राधिका, म तिमीलाई कहिल्यै छोड्दिनँ। हाम्रो प्रेम यो बाधालाई पनि जित्नेछ। धैर्य गर।"
उता, राधिकाको मन पनि अस्थिर थियो। उनी आफ्नो कोठामा बसेर झ्यालबाट बाहिर हेर्थिन्—जहाँ धानखेतको हरियाली र टाढा देखिने पहाडहरूले उनको मन शान्त पार्थे। आस्मिता र झरनाले उनलाई सान्त्वना दिन्थे, तर प्रकाशको डरले उनीहरू पनि खुलेर साथ दिन डराउँथे। एक दिन, आस्मिताले लुकिछिपी अभिनाशको चिठी राधिकाको हातमा थमाइदिइन्। राधिकाको आँखा रसाए, र उनले चिठी पटक-पटक पढिन्। "म पनि तिमीलाई कहिल्यै छोड्दिनँ, अभिनाश," उनले मनमनै वाचा गरिन्।
तर गीताको दोहोरो भूमिकाले कथा अझ जटिल बनायो। गीताले प्रकाशलाई राधिकाको हरेक कुरा सुनाइरहन्थिन्, तर उनको मनमा पश्चात्ताप पनि थियो। उनी राधिकालाई दुखी देख्न चाहन्नथिइन्, तर प्रकाशको प्रेमले उनलाई बाँधिराखेको थियो। एक दिन, राधिकाले गीताको व्यवहारमा शंका गरिन् र सोधिन्, "गीता, तँ मलाई साँच्चै माया गर्छेस् कि यो सब नाटक हो?" गीताले आँखा झुकाइन् र जवाफ दिन सकिनन्। यो क्षणले राधिकाको मनमा ठूलो चोट पुर्यायो—उनले आफ्नो सबैभन्दा नजिकको साथीमाथि पनि भरोसा गर्न छोडिन्।
प्रकाशको रिस र नियन्त्रण झन् बढ्दो कर्ममा थियो । उनले राधिकालाई घरमै सीमित राख्न थाले, र अभिनाशको नाम सुन्नासाथ आगो हुन्थे। अभिनाशका साथीहरूले धेरै पटक योजना बनाए—कहिले रातको समयमा भेट्ने प्रयास, कहिले बजारमा संकेत दिने तरिका। तर हरेक पटक प्रकाशको नजरले उनीहरूलाई रोकी रहन्थियो। झापाको यो रमाइलो सहर उनीहरूको प्रेमको लागि एउटा चुनौती बनेको थियो।
तर भाग्यले अचानक नयाँ मोड ल्यायो। एक दिन, प्रकाशको लागि एउटा ठूलो खबर आयो—उनको यूके पढ्न जाने भिसा स्वीकृत भयो। यो खबरले राधिकाको मनमा मिश्रित भावना ल्यायो। उनी दाइको सफलतामा खुसी थिइन्, तर उनको मन अभिनाशको यादमा डुबिरहन्थ्यो। प्रकाशले विदेश जाने तयारी गर्न थाले, र उनको ध्यान अब राधिकाको नियन्त्रणबाट आफ्नो भविष्यतिर मोडियो। यो अवसरले अभिनाश र राधिकाको प्रेमलाई फेरि सास फेर्ने मौका दियो।
# प्रकाशको बिदाइ र प्रेमको पुनर्जागरण :
प्रकाशको यूके जाने दिन नजिकिँदै थियो। घरमा तयारीको रमझम चलिरह्यो—सुटकेस भरिँदै थिए, परिवारका सदस्यहरूले शुभकामना दिइरहेका थिए, र झापाको गाउँले समुदायले पनि उनको सफलताको चर्चा गर्न थालेका थियो। राधिका यो सब हेरेर चुपचाप बस्थिन्। उनको मनमा एउटा आशा पलाउँदै थियो—प्रकाशको बिदाइले उनको जीवनमा स्वतन्त्रता ल्याउनेछ, र अभिनाशसँगको उनको प्रेम फेरि फूल जस्तै फुल्नेछ। तर उनको यो आशामा पनि डर मिसिएको थियो—के प्रकाशले विदेशबाट पनि उनलाई नियन्त्रण गर्न खोज्लान्?
एक साँझ, प्रकाशले राधिकालाई बोलाए र गम्भीर स्वरमा भने, "राधिका, म गएपछि तँ आफ्नो ख्याल राख्नू। तर यो अभिनाशको कुरा यहाँ सकियो, बुझिस्?" राधिकाले टाउको निहुराएर "हुन्छ" भनिन्, तर उनको मनले यो कुरा स्वीकार गरिरहेको थिएन। प्रकाशले गीतातिर हेरे र थपे, "गीता, तिमी मेरी बहिनीको साथी हौ। उसलाई सही बाटोमा राख्नू।" गीताले मुस्कुराउँदै टाउको हल्लाइन्, तर उनको मनमा एउटा बोझ थियो। उनले राधिकासँग गरेको विश्वासघातको पश्चात्तापले उनलाई सधैं सताइरहन्थ्यो।
अन्ततः, प्रकाशको बिदाइको दिन आयो। झापाको सानो बस स्टपमा परिवार र छिमेकीहरू भेला भए। प्रकाशले राधिकालाई अँगालो हाले र भने, "म फर्किंदा तँ ठूलो मान्छे बनि सकेको हुन्छिस भन्ने आशा छ।" राधिका मुस्कुराइन्, तर उनको आँखामा अभिनाशको सपना नाचिरहेको थियो। बस गुड्यो, र प्रकाशको छाया टाढा हरायो। त्यो क्षण राधिकाको मन हलुको भयो—उनको स्वतन्त्रताको ढोका खुलिसकेको थियो।
उता, अभिनाशले यो खबर सुनेर आफूलाई सम्हाल्न सकेनन्। उनले आफ्ना साथीहरूसँग भेटे र खुसीले चिच्याए, "अब हाम्रो समय आयो!" कैलाशले हाँस्दै भन्यो, "तर पहिला राधिकालाई यो कुरा थाहा दिनुपर्छ।" हरि र सरोजले पनि योजना बनाउन थाले। उनीहरूले आस्मिता र झरनालाई खबर पठाए, र राधिकासम्म यो सन्देश पुर्याउने जिम्मा उनीहरूले लिए। त्यस रात, राधिका आफ्नो कोठामा बसेर पुराना चिठीहरू पढ्दै थिइन्, जब झरनाले ढोका ढकढक गरिन्। "राधिका, अभिनाशले तिमीलाई भेट्न चाहन्छ," उनले फुसफुसाउँदै भनिन्। राधिकाको मुटु ढुकढुक गर्यो।
भोलिपल्ट, झापाको धानखेतको छेउमा रहेको एउटा पुरानो रूखमुनि अभिनाश र राधिका भेटिए। सूर्यको नरम प्रकाशले खेतहरूलाई सुनौलो बनाएको थियो, र टाढाबाट आउने हावाले धानका बाला नचाइरहेका थिए। अभिनाशले राधिकाको हात समाते र भने, "राधिका, अब हामीलाई कसैले रोक्न सक्दैन।" राधिकाले उनको आँखामा हेरेर भनिन्, "मैले तिमीलाई कहिल्यै छोडिनँ, अभिनाश। यो दूरीले हामीलाई झन् बलियो बनाएको छ।" उनीहरूले एकअर्कालाई अँगालो हाले, र त्यो क्षणमा झापाको हलचल, बजारको कोलाहल, र गाउँको शान्ति सबै एक भए।
तर गीताको कथा अझै बाँकी थियो। प्रकाश गएपछि उनी एक्लो महसुस गर्न थालिन्। उनले राधिकालाई फेरि विश्वास जित्न चाहन्थिन्, तर उनको गल्तीको बोझले उनलाई बारम्बार पछाडि तान्थ्यो। एक दिन, उनले हिम्मत जुटाएर राधिकालाई भेटिन्। "राधिका, मलाई माफ गर," उनले आँखा रसाउँदै भनिन्। "म प्रकाशको मायाले बाँधिएकी थिएँ, तर मैले तेरो मन दुखाउन कहिल्यै चाहिनँ।" राधिकाले उनको कुरा सुनिन् र लामो सास फेरेर भनिन्, "गीता, तँ मेरी साथी होस्। मैले तँलाई माफ गरें, तर अब हाम्रो विश्वास फेरि बनाउन समय लाग्छ।" यो क्षणले गीताको मन हलुका बनायो, र उनले आफूलाई सुधार्ने वाचा गरिन्।
# प्रेमको नयाँ अध्याय र भविष्यको सपना :
प्रकाशको बिदाइपछि झापाको हावामा एउटा नयाँ रुपमा फैलिएको जस्तो लाग्थ्यो। अभिनाश र राधिका अब खुल्ला रूपमा भेट्न थाले। उनीहरूको प्रेमले गाउँमा पनि चर्चा बटुल्न थाल्यो—कसैले उनीहरूको जोडीलाई रमाइलो मानेर हेर्थे, कसैले भने प्रकाशको फर्काइको डरले सुझाव दिन्थे, "यो कुरा प्रकाशले थाहा पाए भने के होला?" तर अभिनाश र राधिकालाई यी कुराले अब फरक पार्थेन। उनीहरूले आफ्नो प्रेमको बलमा हरेक बाधा पार गर्ने हिम्मत जोडेका थिए।
हरेक साँझ उनीहरू धानखेतको बाटोमा हिँड्थे। टाढाबाट आउने चराहरूको आवाज र हावाले ल्याउने धानको सुगन्धले उनीहरूको मनलाई शान्त पार्थ्यो। "राधिका, म तिमीलाई सधैं खुसी राख्नेछु," अभिनाशले एक दिन राधिकाको हात समातेर भने। राधिकाले मुस्कुराउँदै जवाफ दिइन्, "मलाई तिम्रो साथ भए पुग्छ, अभिनाश। हाम्रो यो सानो संसार नै मेरो सबथोक हो।" उनीहरूले भविष्यका सपना बुन्न थाले—एउटा सानो घर, जहाँ उनीहरू सँगै बस्थे, र अभिनाशले आफ्नो कविता लेख्थे भने राधिकाले गाउँका बच्चाहरूलाई पढाउँथिन्।
अभिनाशका साथीहरू—कैलाश, हरि र सरोज—उनीहरूको यो खुसीमा सहभागी भए। उनीहरूले कहिले रमाइलोका लागि अभिनाशलाई जिस्काउँथे, "अभिनाश, अब तँ कविता मात्र लेख्छस्, हामीलाई बिर्सिस् कि क्या हो?" तर उनीहरूको साथ र सहयोगले अभिनाशलाई सधैं हौसला दियो। राधिकाको साथीहरू आस्मिता र झरनाले पनि उनलाई सधैं साथ दिए। उनीहरूले राधिकालाई यो नयाँ स्वतन्त्रताको मजा लिन प्रेरित गरे, र कहिलेकाहीँ सबै जना मिलेर बजारको मिठाई पसलमा गएर गफगाफ गर्थे। झापाको यो रमाइलो वातावरणले उनीहरूको प्रेमलाई झन् गहिरो बनायो।
गीताको जीवनमा पनि परिवर्तन आउँदै थियो। प्रकाश यूके पुगेपछि उनले गीतासँग सम्पर्क राखे, तर उनको ध्यान अब आफ्नो पढाइमा बढी थियो। गीताले यो मौकाको फाइदा उठाउँदै आफूलाई बलियो बनाउन थालिन्। उनले राधिकासँगको सम्बन्ध सुधार्न हरसम्भव प्रयास गरिन्—कहिले उनलाई घरमा बोलाएर खाना बनाइदिन्थिन्, कहिले सँगै बजार घुम्न जान्थिन्। राधिकाले उनको प्रयास देखेर बिस्तारै आफ्नो मन खोल्न थालिन्। "गीता, तँ साँच्चै बदलिइस्," एक दिन राधिकाले हाँस्दै भनिन्। गीताले जवाफ दिइन्, "मैले तँलाई हराउन चाहन्नँ, राधिका। यो मेरो दोस्रो मौका हो।" उनीहरूको मित्रता फेरि फुल्न थाल्यो, र यो पुनर्मिलनले गीताको मनको बोझ हटायो।
एक दिन, अभिनाशले राधिकालाई एउटा विशेष ठाउँमा लगे—झापाको एउटा सानो पहाडी डाँडा, जहाँबाट गाउँको सुन्दर दृश्य देखिन्थ्यो। सूर्यास्तको सुनौलो प्रकाशले आकाश रंगिएको थियो। अभिनाशले राधिकाको हात समाते र भने, "राधिका, म तिमीलाई यो जीवनभर साथ दिन चाहन्छु। के तिमि मसँग यो यात्रा गर्न तयार झेउ?" राधिकाको आँखा रसाए, र उनले मुस्कुराउँदै भनिन्, "अभिनाश, म पहिलेदेखि नै तिमीसँग छु, र सधैं रहनेछु।" उनीहरूले त्यहाँ एकअर्कालाई जीवनभरको वाचा गरे, र झापाको यो शान्त डाँडाले उनीहरूको प्रेमको साक्षी बन्यो।
समय बित्दै गयो। प्रकाशले यूकेमा आफ्नो पढाइमा सफलता हासिल गर्न थाले, र उनको ध्यान अब राधिकाको नियन्त्रणमा भन्दा आफ्नो करियरमा थियो। उनले एक दिन फोनमा राधिकासँग कुरा गर्दा भने, "राधिका, तँ आफ्नो जीवन आफ्नै तरिकाले बाँच। तर सधैं सही बाटो रोज्नू।" यो कुराले राधिकालाई झन् हलुका महसुस भयो। उनले अभिनाशको कुरा दाइलाई बताउने हिम्मत गरिन्, र प्रकाशले छोटो जवाफ दिए, "उसले तँलाई खुसी राख्न सक्छ भने मलाई कुनै आपत्ति छैन।" यो स्वीकृतिले उनीहरूको प्रेमलाई थप बलियो बनायो।
अभिनाश र राधिकाले आफ्नो भविष्यको योजना बनाउन थाले। उनीहरूले सानो व्यवसाय सुरु गरे—अभिनाशले कविता र लेखहरू छाप्न थाले, र राधिकाले गाउँमा सानो स्कूल खोलिन्। झापाको यो रमाइलो सहर उनीहरूको प्रेम र सपनाको आधार बन्यो। उनीहरूको कथा एउटा प्रेरणा बन्यो—प्रेम, विश्वास र धैर्यले हरेक बाधालाई जित्न सकिन्छ भन्ने सन्देश बोकेर।
ramro katha
ReplyDeletemerai katha jasto lagayo
maro ni dai le thaha paunu bhako thiyo